...duńskie IO zrobiło nietuzinkową grę akcji z małymi elementami taktycznymi. I to naprawdę bardzo ciekawa gra. Jest to prosta w założenia strzelanka z widokiem zza pleców bohatera, która charakteryzuje się - równie prostym - ale przy okazji niezmiernie satysfakcjonującym modelem dowodzenia swoimi podwładnymi. W miarę postępów rozgrywki mamy coraz więcej ludzi, którymi dowodzimy, a gdy pod koniec gry ich liczba ima się nawet 12 członków, to robi się już naprawdę kozacko. Sprawne i mądre wysyłanie naszych żołdaków do walki z niemiluchami daje nieprawdopodobną radochę. Dodatkowo wszystko spięte jest niesamowitym klimatem. Gra opowiada o alternatywnej historii, gdy Rosjanie wygrali II wojnę światową, a następnie zaczęli systematyczny podbój reszty świata. W końcu atakują USA, a my jako wojownicy podziemia walczymy z komunistycznym reżimem. Świetnie też wyglądają konstrukcje misji. Mamy główne cele do zrealizowania oraz kilka pobocznych. Te poboczne z kolei dają nam dużą wpływ na przebieg głównej misji - np. gdy wysadzimy lądowisko helikoptera, wróg nie będzie mógł użyć go jako wsparcia powietrznego (a ten skurczybyk jest cholernie groźny!), gdy rozwalimy pojazdy, Rosjanie nie będą mogli w dalszej części misji korzystać ze wsparcia jednostek lądowych. I tak dalej, i tak dalej. Gameplay jest niby prosty, mechanika także charakteryzuje się mało złożonością, ale razem wszystko spięte w całość, daje naprawdę świetny efekt końcowy. Freedom Fighters to kawał przyjemnej gierki!
Pierwszy Red Faction był hucznie reklamowany jako rewolucja technologiczna w destrukcji otoczenia. Słynny geo-mod miał pozwalać na dowolne niszczenie wszystkich ścian i otwieranie sobie dzięki temu dróg na skróty. Rzeczywiście, rozwalenie pobliskiej ściany, zamiast szukanie przełącznika, otwierającego drzwi początkowo robi wrażenie. Potem jednak przestajemy zwracać na to uwagę, gdyż szybko orientujemy się, że takich miejsc nie jest za dużo i szkoda zawracać sobie tym głowy. Co do samej rozgrywki to - tak jak napisano już wcześniej - bardzo inspiruje się Half-Lifem. Tak w kwestii dynamiki rozgrywki, rozwoju akcji, jak i oskryptowanych momentów. Szkoda, że pokpiono trochę samo strzelanie, które jest bardzo sterylne - bronie nie mają kopa, są dość niecelne, a wrogowie nie umierają w efekciarski sposób. Rozgrywka jest jednak na tyle szybka i dynamiczna, że poniekąd tuszuje niedostatki w strzelaniu. Red Faction miał potencjał, ciekawe możliwości silnika, ale jednak brakło chyba ogarnięcia wszystkiego na ostatni guzik. Gra się jednak fajnie - można spokojnie do niej powrócić te 20 lat po premierze.
Była przeciętna już w momencie premiery, a czas dodatkowo odcisnął porządne piętno na niej. Ale warto nabyć dla uzupełnienia kolekcji kultowej serii.
