Wielka szkoda, że MDK 2 nie dorównał legendzie pierwszej części i został niesłusznie zapomniany przez growy światek. Chociaż gra nie zrewolucjonizowała gatunek, tak jak poprzednik, to dopięty na ostatni guzik gameplay powinien wszystko zrekompensować. Tym razem sterujemy wszystkimi trzema bohaterami,a rozgrywka każdego z nich znacznie różni się tej kolegów. Jako Kurt szybujemy nad platformami i strzelamy do wrogów z niezwykle pomysłowego karabinku snajperskiego. Jako mechaniczny sześcioręki pies Max wpadamy z impetem na imprezę, robiąc epicką rozróbę sześcioma za pomocą czterech giwer jednocześnie! Dr. Hawkinsem z kolei będziemy przedzierać się przez niezwykle pomysłowe zagadki logiczne. Fun fact: jest to jedna z pierwszych gier, do których muzykę napisał słynny Jesper Kyd (tak, ten od Hitmana i początkowych Assassin's Creedów). I jest ona PRZEKOZACKA.
MDK jest jedną z pierwszych gier akcji z widokiem zza pleców bohatera. A przynajmniej jedną z pierwszych tak dobrze dopracowanych. Dzięki niezwykle dynamicznemu gameplayowi i niesamowitemu designowi poziomów w MDK gra się świetnie nawet dziś. Do tego dochodzi GENIALNA muzyka oraz lekko doprawiony humor. Kupa radochy.
Trzecia część Najdłuższej podróży wieńczy jedną z największych przygód mojego życia. Nie jest to oczywiście najlepiej poprowadzone zakończenie, ale biorąc pod uwagę fakt, że na "trójkę" musieliśmy czekać aż 8 lat, a projekt powstał tylko dlatego, że jego główny twórca Ragnar Tørnquist nie poddał się i założył zbiórkę na Kickstarterze, jest to ogromne osiągnięcie. Jeden z najważniejszych tytułów mojego growego życia.
...ale dziś już niegrywalny. A przynajmniej trzeba uzbroić się w dużą dozę cierpliwości i uporu. Niestety, pierwszy Hitman eksperymentował na praktycznie każdym poletku, a seria nie miała jeszcze ustalonej tożsamości. Stąd cała gra to jedna wielka metoda prób i błędów oraz wrzucania w rozgrywkę różnych pomysłów, które pewnie na papierze wyglądabyłby świetnie, ale w grze niekoniecznie. Gra jest bardzo archaiczna, pełna mechanik, które są niedzisiejsze i z których gry zrezygnowały na różnym etapie swojej historii. Przede wszystkim rozgrywka nie bierze jeńców. Mapę trzeba poznać skrupulatnie i dokładnie. Każde przejście misji wymaga wielokrotnego podejścia i uczenia się jej na pamięć (jeśli nie chcemy korzystać z poradników ofkorz :D). Każdy jeden najmniejszy błąd (a może nim być np. zbugowany oponent!) kończy się strzelaniną. Jeżeli więc chcemy przejść grę po cichu, to trzeba uzbroić się w duża dozę cierpliwości. Strasznie wkurza jednak brak zapisu. Dlatego przejście poziomu musi być po prostu perfekcyjne. Środkowe poziomy, te w dżungli, są dodatkowo bardzo kiepskie. Odbierają od klimatu serii i grając w nie naprawdę ma się wrażenie, jakby grało się w inną grę. No cóż, tak jak pisałem wcześniej... Gra szukała swojej tożsamości i eksperymentowała z konwencją na różne sposoby. Grę raczej trzeba potraktować jako lekcję historii. Zagranie w nią to zapoznanie się z początkami serii i z drogą, jaka przeszła, by ostatecznie odnaleźć swoją osobowość. Jeżeli jednak chcemy po prostu zagrać sobie w jakiegoś starszego Hitmana dla czystego funu, to proponuję zacząć przygodę od części trzeciej.
Gra bardzo przeciętna, by nie rzecz słaba. Strasznie kiepski model jazdy, uniemożliwia czerpanie frajdy z gry. Warta zapamiętania tylko jako ta, która była pierwszą pełną wersją w nieżyjącym już niestety magazynie CLICK! No... Może jeszcze stronie maciupkich plusów warto nadmienić całkiem ciekawie zaprojektowane trasy, na które składają się Nevada (i przejazd m. in. przez Strefę 51), wieś (i przejazd np przez kurnik), czy Hollywood (i przejazd m. in. przez studio filmowe "w trakcie" kręcenia produkcji).
W momencie premiery to był jeden z najlepszych FPS-ów, jaki kiedykolwiek powstał. W wielu plebiscytach pokonywał nawet genialnego Half-Life'a 2. W CD-Action dostał notę 10/10 (HL2 dla przypomnienia "tylko" 9/10). Był to wówczas ogromny szok i wielki skok jakościowy, względem dotychczasowych shooterów. Tak obłędnej grafiki nie widziano jeszcze nigdy, do tego dochodziły gigantyczne levele, półotwarty świat, pełna swoboda działania i bogaty wachlarz zachować oponentów. Tak odczuwaliśmy kiedyś. Dziś jednak wiemy, że półtowarty świat, to tak naprawdę tylko decyzja, czy walczymy z posterunkiem przeciwników, czy go omijamy, swoboda ogranicza się do podejścia cichego, wybicia wrogów snajperką, wykorzystanie pojazdu lub wejścia do obozu "na Rambo". Sztuczna inteligencja jest naprawdę głupia, potwory dodają grze śmieszności, fabuła pisana na kolanie, a immersja i emocje mocno siadają. W Half-Life'ie 2 jednak o wiele lepiej poradzono sobie z dynamiką rozgrywki i emocjonującym gameplayem. Mimo wszystko Far Cry 1 to klasyk i warto go mieć w swojej bibliotece.
Właściwa gra na właściwej platformie.
Dreamfall ma niesłuszną opinię złego sequela. Gra nie jest gorsza od Najdłuższej podróży. Jest po prostu inna. Ale w swojej "inności" jest równie doskonała. Gra nie jest już przygodówką point'n'click, a interaktywnym doświadczeniem w stylu The Walking Dead czy gier od Quantin Dream. Ta część porzuca też przygodowo-awanturniczy styl poprzdnika i skręca tym razem w dojrzalne tony. To historia wysuwa się tu na pierwszy plan. Fabuła porusza wiele poważnych i przejmujących wątków, a sposób jej narracji jest jednym z najlepszych, jakie miałem okazje przeżyć w grach.
Najdłuższa podróż to jednak z najlepszych point'n'n'clickowych przygodówek w całej historii gier. Niesamowicie kreatywna wizja dwóch światów (futurystycznego Stark i magicznej Arcadii), genialny klimat przygodowo-awanturniczy i dziesiątki fantastycznych postaci. Jedna z największych przygód mojego życia!
...edycja IV też jest fajna i bardzo grywalna. Na premierze oberwało się jej niemiłosiernie tylko dlatego, że nie była III. Jeśli jednak zapomnimy o poprzedniku, to IV także zapewni nam wiele fajnych wieczorów.
