O tej grze trzeba powiedzieć jedno: stylistyka, muzyka i jakość jest na najwyższym poziomie. Cała gra jest utrzymana w odcieniach szarości, a mimo to jest piękna i ma wyraziste elementy. Dla samego doznania artystycznego warto kupić tę grę. Gra niestety nie jest idealna przez jeden element - nierówny poziom trudności. To przewija się w różnych miejscach. Sterowanie postacią jest dziwne i wymaga więcej precyzji niż w przeciętnej grze platformowej. Na przykład nie ma sterowania w locie, złapanie się przedmiotu po skoku może wymagać idealnego wciśnięcia przycisku, bo inaczej postać się złapie i puści albo dość często zdarzają się idealnie wymierzone przepaście. Zagadki są zręcznościowo-logiczne. Dość często zdarza się, że najpierw musimy wykonać kilka logicznych elementów, by zginąć na koniec zagadki przez ukrytą pułapkę, której nie da się przewidzieć z góry (np. coś na nas spada). To wymusza częste powtarzanie etapów, które prawie zrobiliśmy. Dodatkowo niektóre zagadki są bardziej zręcznościowe niż logiczne i wymagają sporo precyzji, co przez sterowanie powoduje frustrację. Gra jest dość krótka (2-3h), ale w sumie to zaleta, bo pozwala nam doznać strony artystycznej, zanim zdążymy się zmęczyć zagadkami.
Anno 1404 to strategia ekonomiczna osadzona w średniowieczu, która kładzie nacisk na handel i transport. Oczywiście, aby handlować trzeba wytwarzać dobra, które mogą wymagać rzadkich materiałów itd. Całość jest dość przyjemna, ale nieco dziwna - w grze nie ma żadnej mechaniki związanej z liczbą pracowników. Zamiast tego jedyną walutą jest złoto. Więc możemy na bezludnej wyspie utworzyć zakłady produkcyjne i jeśli tylko mamy złoto to będą one poprawnie działały.Możemy tworzyć miasta i domy, ale one służą bardziej wyciąganiu pieniędzy przez podatki :) Jest to odwrotnie niż można by się spodziewać, a gra niezbyt dobrze o tym informuje. Jak już wspomniałem całość skupia się mocniej na handlu. Gra zachęca do tego poprzez formułę - mapa składa się z małych wysp, pomiędzy którymi musimy przesyłać towary (niektóre z nich są możliwe do zdobycia tylko w konkretnych miejscach). To jest ciekawa mechanika i dość dobrze się sprawdza. Lekkim minusem jest ograniczony interfejs do zarządzania handlem i transportem. Można łatwo przez przypadek wysłać więcej zasobów niż by się chciało i trudno się to dostraja. Ogólnie polecam fanom strategii ekonomicznych.
Graficznie jest lepiej, podobnie pozostałe techniczne aspekty, jak fizyka czy ogólnie odczucia broni. Jako gra o snajperze to wciąż jest dobrze (ja >90% gry przeszedłem ze snajperką). Ale pod względem fabularnym i projektu misji gra zaliczyła regres. Fabuła jest chaotyczna i niesatysfakcjonująca. W szczególności bardzo niesatysfakcjonujące są misje rozstrzygające o losach ważnych postaci. Czasem wręcz miałem wrażenie, jakby misja była ucięta, bo twórcom zabrakło czasu. Podobnie z misjami. Trzeba przyznać, że znacznie polepszono projekt poziomów, przez co istnieje wiele sposobów na przejście każdej misji. Ale jednocześnie pociągnęło to za sobą spłycenie rozrywki. Poprzednie części kładły bardzo duży nacisk na to, by snajper wykonywał kluczowe zadania, na przykład skupiał się na jednym priorytetowym celu. Tu w zasadzie likwidujemy całe oddziały przy minimalnym wsparciu z zewnątrz. Ogólnie gra nie jest zła. Jeśli ktoś ma ochotę pobawić się w snajpera to polecam. Ale jako samodzielny FPS to jest zwykły średniak.
Zacznijmy od pozytywów: Road 96 jako interaktywny film sprawdza się bardzo dobrze. Poznajemy historię około 10 postaci poprzez wiele niezależnych scen. Każda z nich jest dobrze wyreżyserowanym obrazkiem, który pozwala na poznanie świata gry z różnych perspektyw. Sceny te bardzo dobrze wpasowują się w motyw podróży. Czasem spotkamy kogoś ciekawego w autobusie, zobaczymy scenę przestępstwa albo znajdziemy się w miejscu, w którym nie powinno nas być. Odkrywanie tej historii jest bardzo naturalne i ciekawe. Gorzej sprawa ma się z wyborami i regrywalnością. Na pierwszy rzut oka gra zachęca nas do wyborów, zarówno dotyczących postaci, którą sterujemy, jak również mających wpływ na postacie niezależne. Problem jest w tym, że niewiele to zmienia. Większość wyborów nic nie zmienia - dotyczy to nie tylko drobnych wyborów, ale nawet takich, w których decydujemy, czy uratować daną postać, czy też nie... Postaci, na których los mamy jakiś wpływ jest niewiele i co gorsza jest on bardzo niejasny, np. w mojej rozgrywce bardzo chciałem uratować postać X i Y, a i tak na koniec gry postać X umarła. Gra posiada kilka zakończeń, ale one są bardzo podobne do siebie, tzn. różnica jest tylko w tym, co mówi narrator, ale niekoniecznie w tym, co się dzieje na ekranie. Dodatkowo ponowne przejście gry jest wtórne, bo sceny się nie zmieniają. Na osobną uwagę zasługuje słaby stan techniczny gry. Gra nie posiada funkcji zapisu (zapis tylko po zakończeniu sceny). Jednocześnie gra mi się regularnie wywalała do pulpitu. Odgrywanie ponownie sceny, w której nic nie mogę zmienić jest niesamowicie frustrujące. Za samo to -1 gwiazdka.
Rimworld to gra o przetrwaniu. Zaczynamy jako rozbitkowie bez niczego i próbujemy przeżyć aż uda się nam uciec (budując statek kosmiczny). I tak najpierw budujemy baraki, by potem powoli przebudować je w bardziej nowoczesną bazę, aż w końcu dochodzimy do najbardziej zaawansowanych struktur. Wraz z rozwojem gra powoli zwiększa poziom problemów, z którymi musimy się mierzyć. Jest to powiązane z podkreślaną wszędzie SI, która ma zadbać o to, by gra nie stała się nudna. Więc regularnie dzieją się rzeczy dobre, ale i pojawiają się kryzysy. Na przykład, gdy po napadzie bandytów większość ocalałych jest ranna to gra może podesłać handlarza, który zaoferuje leki. Wielkość problemów jest powiązana z wielkością bazy i rozwojem, np. na początku atakowało mnie 2 bandytów, a pod koniec - grupy po 30. Niestety, ale po jakimś czasie bardzo mocno widać ograniczenia SI - większość pomocy to są jakieś oferty handlu, a kryzysy mają jakieś 3 główne wzorce. Najmocniejszą stroną gry jest samo budowanie bazy. Jest wiele surowców i półproduktów, których potrzebujemy, by rozwijać bazę i przez długi czas jest sens to robić. System budowy jest prosty, ale bardzo przyjemny. Wspiera organiczny rozwój i ciągłą przebudowę tego, co już mamy. Gra przypomina trochę simsy, w których jednak spełnienie potrzeb ludzi nie jest realizowane bezpośrednio pieniędzmi, a raczej produktami, które produkujemy i zdobywamy. Nie chodzi tu tylko o to, by produkować jedzenie, ale jest znacznie więcej mechanik powiązanych w różny sposób. Na przykład dziurawe ubrania nie spowodują bezpośrednio śmierci, ale pogorszenie nastroju, co w połączeniu z jakimś innym kryzysem może dać mieszankę wybuchową. Przeciwdziałanie takim problemom jest wciągające i daje dużo frajdy. Polecam tę grę.
Niesamowicie nostalgiczny tytuł. Twórcy zrozumieli, czym jest esencja Gothica i przekuli ją na pełnoprawną grę, która moim zdaniem niczym nie ustępuje oryginałom. Świat jest spójny z uniwersum, historia jest ciekawa, świat żywy i pełen smaczków. Gra jest bardzo dopracowana. Liczba elementów spoza głównego nurtu gry, w których widać przywiązanie do detali jest ogromna. Ta gra to ogromne zaskoczenie i jedna z lepszych pozycji ostatnich lat. Polecam!
Foundation to strategia ekonomiczna albo może bardziej symulator średniowiecznej wioski. Skupiamy się na rozwoju osady od zera. Na początku zaczynamy od prostych konstrukcji z drewna, a kończymy na skomplikowanych cudach z marmuru i złota. Całość jest nastawiona na rozwój osady, jest bardzo niewiele przeciwności, które przeszkadzają w rozwoju. Istnieje element militarny, ale jest on w formie misji - nie ma żadnej aktywnej walki. Pod względem ekonomicznym gra posiada kilka bardziej skomplikowanych łańcuchów produkcyjnych - na przykład produkcja przedmiotów użytkowych wymaga około pięciu pośrednich kroków. Te łańcuchy się lekko przeplatają, co powoduje, że całość sprawia nieco frajdy. Głównym problemem jest późna faza gry. Gdy już się uda zbudować po jednym zaawansowanym budynku to nagle okazuje się, że gra nie oferuje już nic więcej. Co gorsza, wydaje się, że mechaniki gry przestają dobrze działać w dużej skali. Na przykład, w trakcie gry musimy spełniać wymagania naszych osadników. Jeśli któryś z nich nie może spełnić swoich wymagań (np. nie ma co jeść albo gdzie mieszkać) to wtedy dostajemy ujemne punkty do zadowolenia społecznego i przestają się pojawiać nowi osadnicy. Ale - w dalszej fazie gry musimy tworzyć odległe mini wioski do wydobycia zasobów. Zasoby wydobyte w takiej wiosce muszą być przetransportowane do głównej (np. na budowę). To powoduje, że regularnie niektórzy osadnicy muszą przejść pół mapy po te produkty. Niestety, mechaniki gry są tak zrobione, że taki osadnik w połowie drogi zaczyna narzekać, że nie może spełnić swoich zachcianek i dostajemy karę do zadowolenia. Co gorsza, nawet jeśli w docelowej wiosce mógłby spełnić jakieś wymaganie, np. coś zjeść to i tak tego nie robi, tylko czeka ze wszystkim do powrotu z transportem. To powoduje, że w późnej fazie gry nie da się sensownie spełniać tych zachcianek i gra staje się statyczna i nudna. Ogólnie polecam fanom prostych strategii ekonomicznych. Dobra gra na 10 godzin.
