Gdybym miał oceniać grę po kilku pierwszych rozdziałach ocena byłaby wysoka, niestety im dłużej grałem tym większe miałem wrażenie że Beast Inside, jak na horror coraz bardziej kastruje samą siebie z klimatu. Ostatnie rozdziały (kopalnia, bagna) to było właściwie tylko jedno wielkie bieganie z punktu A do punktu B, gdzie nie interesowało mnie że coś strasznego jest gdzieś za mną tylko chciałem je jak najszybciej ukończyć i zacząć kolejny rozdział. To co mi się podobało to grafika, dźwięk i po części fabuła, jednak horror dla mnie powinien mieć przede wszystkim dobry klimat a tu niestety go zabrakło.
Miałem spore obawy co do tej gry, podobał mi się pomysł (wreszcie nie świat fantasy tylko coś innego) lecz bałem się że będzie to gra zbliżona do Lords Of Fallen poprzedniego tytułu Deck 13, a muszę przyznać że tamten tytuł to dla mnie średniak. Okazało się jednak że to co mnie drażniło w Lords Of Fallen zostało w The Surge rozwiązane lepiej, dobrym przykładem będzie że przy pierwszym tytule miałem często wrażenie że postać nie reaguje na kliknięcia na padzie. Przy grze bawiłem się świetnie mimo wysokiego poziomu trudności, dawno nie miałem tak że każdy postęp taki jak nauczenie się jak walczyć z konkretnym przeciwnikiem czy odkrycie skrótu do stacji medycznej aż tak mnie cieszyło. Przejście gry zajęło mi około 50 godzin (bez dodatków) i mam ochotę przejść ją ponownie na NG+ ale poczekam aż zakupię wszystkie DLC.
Dałem się wciągnąć niemal od razu, świetna mroczna fabuła inspirowana zdaje się „Jądrem Ciemności” Josepha Conrada, mimo iż to strzelanka są w niej wybory moralne, naprawdę po przejściu gry byłem pod wrażeniem. Graficznie i dźwiękowo jest bardzo dobrze, jedyne zastrzeżenia jakie mam to sterowanie z którym miałem trochę problemów (bieg którego nie mogłem przerwać czy to że postać sama z siebie potrafiła się kryć za przeszkodami co czasami kończyło się tragicznie). Grę naprawdę polecam, warto ją przejść i poznać historię do końca.
Rewelacyjna historia świetnie przedstawiona, podobał mi się sposób narracji, snucie opowieści przy kielichu w saloonie oraz pomysł w którym losy prowadzonego przez nas bohatera przeplatały się z losami wielu legend dzikiego zachodu jak Billy The Kid czy Jesse James. Przypomniało mi się od razu kilka westernów które kiedyś oglądałem. Również pod względem graficznym przyjęto ciekawy komiksowy styl i wyszło to bardzo dobrze, jedyna rzecz która według mnie jest dużym minusem i za którą odejmę gwiazdkę od oceny to pojedynki rewolwerowców, które są mocno przekombinowane a im dalej w las tym gorzej. Pomimo to po przejściu gry, co zajęło mi jakieś 11 godzin, stwierdzam że warto się grą zainteresować.
Jak zwykle graficznie i dźwiękowo pierwsza klasa a i fabuła jest bardzo interesująca, nowe miasto, tym razem w chmurach, nowe bronie i nowe mutacje do tego przez większość czasu mamy towarzyszkę podróży i do tego jest klimatycznie. Niestety po jakimś czasie gra się psuje gra gubi gdzieś klimat i staje się chamską strzelanką rzucając na nas wszystko co ma, niekiedy miałem wręcz wrażenie że to jakaś gra z cyklu Call Of Duty, po prostu klimat szedł w odstawkę i na ekranie była jakaś wojna. Jak dla mnie za dużo tego było, do tego stopnia że po finałowej walce zamiast cieszyć się z oglądania zakończenia ja cieszyłem się że wreszcie tą grę ukończyłem.
W Echo na początku grało mi się bardzo przyjemnie, długie wprowadzenie, intrygująca fabuła i bardzo ładna grafika. Niestety, im dalej w las tym gorzej, początek wciągnął mnie i to bardzo lecz im dłużej grałem tym bardziej musiałem się zmuszać by zasiąść przy komputerze. Tajemnicza lokalizacja którą na początku zwiedzamy okazuje się jedyną lokalizacją, zmieniającą się ale jednak ciągle tą samą, interesujące rozmowy jakie prowadzi nasza postać ze sztuczną inteligencją są coraz rzadsze, i tak naprawdę wszystko zaczyna się powtarzać, raz po raz. Gdy w którymś momencie (z tego co udało mi się zorientować to połowa gry) znów musiałem uganiać się za niebieskimi sferami energii żeby uruchomić windę odbiłem się od gry i już do niej nie wróciłem. Grafika i dźwięk są w grze bardzo ładne, pomysł aby przeciwnik uczył się to co my robimy i wykorzystywał to przeciwko nam jest świetny, niestety gra po jakimś czasie robi się powtarzalna i nudna do bólu.
Bardzo lubię gry tego wydawcy mimo ich nierównego poziomu i dużych niedociągnięć technicznych, przechodzę je od lat. W Risena pierwszego jak i drugiego grało mi się bardzo fajnie i miło te gry wspominam co do trzeciego mam niestety mieszane uczucia. Nie bardzo przypadło mi do gustu że zmienia się bohater, to już nie jest bezimienny z poprzednich części, po drugie świat w trzeciej części to niemal jeden do jednego ten z dwójki, znów skaczemy między wyspami a dużą część z nich już widzieliśmy. Największe zastrzeżenia mam jednak do walk z tzw. bossami, przy wszystkich tych technicznych niedociągnięciach są one po prostu nudne i niesatysfakcjonujące, wręcz irytujące, zwłaszcza uganianie się za wielkimi stworami morskimi. Jeżeli chodzi o plusy to napiszę że podobała mi się mimo wszystko eksploracja świata i pełna swoboda, jednak stwierdzam że jest to najsłabszy Risen.
Kupiłem z sentymentu, zainstalowałem z ciekawości żeby pograć chwilkę i zobaczyć jak to było i… przeszedłem całą grę, dałem się wciągnąć na całego. Nie da się ukryć że gra się bardzo zestarzała pod względem grafiki, w końcu minęło już ponad dwadzieścia lat, jednak mroczny klimat potęgowany świetną muzyką i grywalność pozostały. Moim zdaniem to najlepsze Diablo jakie powstało i na pewno do gry jeszcze powrócę bo doszedł dodatek Hellfire, dzięki GOG.
Gra na początku bardzo wciąga, świetna historia, dobrze się gra, duża możliwość rozwoju postaci i towarzyszy a na późniejszym etapie możliwość rozwijania osady. Początek jest po prostu rewelacyjny, jednak im dalej w las tym coraz więcej elementów gry zaczynało mnie irytować. Po pierwsze łucznicy, ci w mojej drużynie mimo iż łucznictwo mieli na czwartym lub piątym poziomie z pięciu możliwych i całkiem niezłe łuki potrafili z trzech heksów chybić celu, natomiast przeciwnik strzelał wyjątkowo skutecznie z jednego końca mapy na drugi odejmując celowi niemal 90 procent energii. Druga rzecz to leczenie tylko w obozie, obozy są osobnymi lokacjami na mapie do których trzeba dotrzeć, jakoś szczególnie to nie przeszkadza dopóki nie trafimy na lokację w której musimy stoczyć kilka bitw pod rząd i przez ten czas nie możemy opuścić danego terenu. Pasek energii odnawia nam się po każdej bitwie jednak uszkodzenia ciała i kary z tego płynące już nie i nasza drużyna może być mocno osłabiona w kolejnych walkach. No i takie absurdalne sytuacje jak to że gdy eksplorujemy w czasie rzeczywistym lokację to wszyscy w drużynie poruszają się świetnie natomiast w trakcie walki z powodu uszkodzeń ciała niektórzy nie mogą się przemieścić nawet o jeden heks. Kolejną rzeczą jest mapa która jak się okazuje zionie pustką, jest na niej raptem kilka różnych lokacji a reszta to rozsiane wszędzie obozy w których możemy tylko wypocząć, wyleczyć się, najeść i zapolować co by mieć co jeść, więc sama eksploracja świata w grze dość szybko staje się nudna. Po około 40 godzinach stwierdziłem że tej grze bardzo daleko do takich tytułów jak Divinity Original Sin i że nie mam jakichkolwiek chęci poznania jej zakończenia.
