Po około 8 godzinach grania zacząłem się w tej grze mocno nudzić, wręcz zmuszałem się do kolejnych misji i niestety odbiłem się od tej gry. Większość misji na początku wydawała się dość ciekawa jednak im ich więcej wykonywałem tym większe miałem wrażenie że są na jedno kopyto że wszystko zaczyna się powtarzać, przejdź z jednego krańca mapy na drugi i z powrotem i odlatujemy do bazy, w bazie też wszystko co można było zrobić było mało urozmaicone i według mnie wydawało się liniowe. Grę usunąłem i raczej już nie będę do niej wracał, chyba zrobiłem się za stary na XCOM czy UFO
Miałem sporo obaw sięgając po trójkę, nigdy nie byłem dobry w tym gatunku gier i raczej nie włączałem go na najtrudniejszych poziomach. Dwie pierwsze części zachwyciły mnie swoją stylizacją graficzną oraz fabułą i grało mi się w nie naprawdę przyjemnie, mimo ich wielu wad, tak więc postanowiłem że mimo dużej liczby opinii że gra jest trudniejsza od poprzednich zaryzykuję i zagram. Choć początek nie napawał optymizmem, dość szybko zaliczyłem ostre bicie, to później szło mi już coraz lepiej i nie było tak źle. Spodobały mi się uproszczenia w broni i pancerzach, w dwójce miałem duży problem ze zbieraniem coraz większej ilości śmieci które do niczego nie służyły poza handlem, tutaj tego nie było. Również mniejsze lokacje przypadły mi do gustu choć zrezygnowano z mapy i parę razy się pogubiłem, dodatkowo gra nie posiada zapisu w dowolnym momencie jednak punkty zapisu są tak rozmieszczone że nie irytowało mnie to wcale (patch 1.2). Przygoda z pyskatą Furią była naprawdę ciekawa, cztery różne moce bohaterki zmieniające jej wygląd i umiejętność, walka biczem (może nie taka dynamiczna jak w Darksiders 1 i 2) sprawiły że dałem się wchłonąć grze na długie godziny. Jedyna rzecz której mi tu brakowało to zagadki środowiskowe, jak gdzieś przejść, to znaczy jest ich tu kilka ale dużo mniej niż w poprzednich częściach.
Po ukończeniu części pierwszej od razu wziąłem się za część drugą i muszę przyznać że dwójka przypadła mi do gustu bardziej niż jedynka. W obie części grało mi się bardzo przyjemnie, jednak w dwójce odniosłem wrażenie że postawiono bardziej na klimat niż na strzelankę. Jest nowa historia i nowe lokacje choć dalej jest to miasto Rapture. Tym razem gramy inną postacią, tak zwanym Tatuśkiem. Tak jak w jedynce, znów dostajemy zróżnicowany arsenał broni (trochę inny niż poprzednio), możemy poddawać się modyfikacjom genetyczny, i odkrywamy kolejne tajemnice miasta. Przede wszystkim na plus zapisał bym lepszy klimat i dźwięk (dużo lepszy pogłos niż w jedynce) no i czas gry, wraz z dodatkiem całość zajęła mi jakieś 26 godzin (średni poziom trudności). Natomiast do minusów to przede wszystkim stabilność, gra wypadała mi do pulpitu kilka razy, nic co by mocno irytowało ale jednak. Bawiłem się świetnie, tak jak w jedynce zainstalowałem polską wersję ze strony gajpopolsku.pl (instalacja bez problemowa i wszystko w rodzimym języku) i gierkę naprawdę polecam.
Planowałem zagrać w tą grę zaraz po jej premierze w 2007 roku, niestety ponieważ mam dużą awersję do gier które wymagają aktywacji czy też połączenia z internetem odłożyłem to na później, dużo później. Teraz gdy pojawiła się na GOGu w wersji zremasterowanej postanowiłem nadrobić dawno ominięty tytuł i nie żałuję. Bardzo spodobał mi się pomysł – miasto na dnie oceanu – jak i wykonanie gry – świetna grafika, bardzo dobry dźwięk, bardzo fajne lokacje i postacie, duszny klimat – muszę przyznać że jest to jedna z ciekawszych strzelanek w które ostatnio zagrałem. Gra wciągnęła mnie na dość długo, przejście zajęło mi około 22 godzin. Jedyne zastrzeżenie jakie bym miał to że w niektórych lokacjach za bardzo postawiono na strzelanie a za mało na duszny klimat. Dodam jeszcze że na stronie grajpopolsku.pl dostępne jest spolszczenie gry które instaluje się bardzo łatwo i działa bez problemów.
W gierkę grało mi się dość przyjemnie, ciekawe lokacje i fabuła, ponownie fajna stylizowana grafika. Przejście gry zajęło mi około 35 godzin i muszę przyznać że bawiłem się przy tym nieźle, zwłaszcza przy etapach gdzie musiałem pogłówkować jak dotrzeć w konkretne miejsca i ruszyć z grą dalej. Niestety gra ma dość poważne błędy, pierwszy z nich to jej stabilność, bardzo często gra się przywieszała, ekran robił się czarny, słychać było buczenie głośników i po chwili tytuł wychodził do pulpitu. Druga wada to problem z padem, czasami miałem wrażenie że przyciski nie reagują a zwłaszcza przycisk do wyświetlania koła z umiejętnościami. Trzeci błąd, chyba najpoważniejszy, to praca kamery, w niektórych walkach odnosiłem wrażenie że kamera to główny przeciwnik którego trzeba pokonać. Ustawiała się ona tak że ciężko było się zorientować co się dzieje i potrafiła mocno napsuć krwi, dlatego oceniam tą grę nie na pięć a na trzy gwiazdki.
Gra wciągnęła mnie na długie godziny, przejście jej zajęło mi jakieś 35 godzin a jak na dzisiejsze strzelanki to wynik bardzo dobry. Świetnie się przy niej bawiłem, porównując z jedynką jest spory postęp, gra jest mniej liniowa, mamy wątek główny i misje poboczne a także wyzwania, jest możliwość rozwijania postaci w kilku kierunkach oraz spory arsenał broni którą również można modyfikować. Być może Shadow Warrior 2 nie jest grą wybitną pod względem fabuły czy też graficznie rewolucyjną jednak grało mi się w niego bardzo przyjemnie niczym w stare dobre strzelanki typu Quake czy Doom. Oceniam grę bardzo wysoko ponieważ na pewno nie żałuję zmarnowanego na nią czasu.
Muszę przyznać że gra mnie mile zaskoczyła, poprzednia produkcja studia Bloober Team była dość klimatycznym horrorem który mocno mnie wciągnął i spędziłem przy nim kilka fajnych godzin. Przy tym tytule obawiałem się trochę cyberpunkowego klimatu jednak niepotrzebnie, jak się okazało i ta gra ma swój bardzo fajny charakter. Przede wszystkim Rutger Hauer a właściwie jego głos i narracja, świat, choć widzimy go niewiele to niby przyszłość ale tak jakby czas stanął w miejscu dawno temu, kojarzyło mi się to z Blade Runnerem. No i przede wszystkim to co się dzieje gdy nasza postać podłącza się do umysłu innej postaci, takich jazd to nie powstydzili by się David Lynch i David Cronnenberg, to było to co najbardziej zapadło mi w pamięć. Chociaż gra jest bardzo spokojna, prowadzimy śledztwo, szukamy śladów itd. a jedyna interakcja jaką mamy z przeciwnikiem to chowanie się i unikanie go, to znów dałem się wciągnąć na kilka godzin i stwierdzam że było to dobrze zainwestowane kilkadziesiąt złotych.
Osobiście dla mnie gra bardzo słaba. Toporny system walki w którym odnosiłem wrażenie jakby klawiatura czy też pad nie reagowały na to co robię, tak jakby działało dosłownie co drugie kliknięcie, dodatkowo w padzie nie byłem w stanie zmienić ustawień klawiszy a walka spustowymi (silny cios i szybki cios) jakoś do mnie nie przemawia. Kamera, która w ciasnych pomieszczeniach potrafi się naprawdę fatalnie ustawić co może okazać się fatalne w skutkach zwłaszcza że respawn jest wszechobecny i trzeba będzie spory fragment zaczynać od nowa. Grafika jest bardzo ładna dźwięk również niestety fabuła już przeciętna, szału nie ma. Po pięciu godzinach stwierdziłem że ta gra to taka sobie rąbanka która niczym mnie nie wciągnęła i szybko ją odinstalowałem, pocieszam się tym że dałem za nią tylko 16 zł choć kto wie czy gdyby była szansa zwrotu to i nawet tych 16 nie chciał bym odzyskać.
