Ta gra obiecuje więcej niż jest w stanie ofiarować. Ale nadal to bardzo dobra pozycja. Jak to możliwe? Z jednej strony zapowiada się świetna pełna niedopowiedzeń fabuła (co to za złośliwe postacie - w tym podobne do niego samego - spotyka nasz bohater? Co to za świat? I czy można z niego uciec, gdy już znajdzie swoją siostrę?) i nic z tych wątków nie zostało rozwiniętych. Zapowiada się inteligentna rozgrywka co i raz oparta na innej mechanice, ale po jakimś czasie zaczynają się one powtarzać. A równocześnie nie sposób odinstalować "Limbo" zanim się jej nie skończy. I ta magia działa do (szybkiego) końca. POLECAM!
W sumie można by tę grę zrecenzować dwoma wyrazami: bezmyślna rąbanka. Lubisz? Zagraj! Nie lubisz? Spróbuj, może Ci się spodoba. Mi spodobało się średnio. Fabuła nie zachęca ani trochę do zabawy, grafika i klimat opatrują się w godzinę lub dwie, bo w sumie nic się nie zmienia przez całą grę, a mechanika jest na tyle nieskomplikowana, że nie jest w stanie przytrzymać przy ekranie na dłużej. W sumie wynika z powyższego, że ta gra jest... nudna. I tak faktycznie jest. Dawno się nie zmuszałem do gry FPP tak, jak tym razem. Ale skończyłem. Zarówno podstawkę, jak i dwa dodatki. I muszę przyznać, że najlepsze z tego wszystkiego są... dwie pierwsze części (plus dodatek), które są tu zrobione na nowym silniku równocześnie bez gubienia klimatu oryginału. I to ze względu na te "dodatki" Doom 3 BFG Edition POLECAM!
DOOM II: Kiedyś z tą grą spędziłem całe wakacje. Wspaniałe wspomnienie. Teraz z przyjemnością także skończyłem, ale... Czyżby ta przyjemność była mniejsza niż się spodziewałem???? Nieeee.... To klasyk. Pewnie mi się wydawało. :) Final DOOM: Podobała Ci się podstawowa wersja DOOM 2? To zagraj w Final DOOM. Jest szybciej, trudniej i... dokładnie tak samo, jak w podstawce. Ze zdziwieniem stwierdziłeś, że DOOM 2 już teraz bawił Cię mniej niż kiedyś (w przeciwieństwie np. do Wolf3D)? Tak samo będzie w Finalu. Nie podobał Ci się DOOM 2? To... .... to niemożliwe. :D
Nie jestem w stanie pojąć, dlaczego ta wyjątkowo biedna autokompromitacja doskonałej serii Broken Sword ma względnie dobrą sławę w porównaniu z doskonałą moim zdaniem "trójką". Razi tu wszystko: wszechogarniająca irytacja wybitnie idiotycznym scenariuszem, drętwymi dialogami, zrobieniem z George'a zwykłego prostackiego prymitywa, sprowadzenia Nico do panienki, która nie daje swoją pupą skupić się żulowi, a zamiast tego się sugeruje, że nieciekawa Anna Maria może ją zastąpić... Ja tak mogę strasznie długo. Niezwykle się zawiodłem na tej grze. Uwielbiam serię Broken Sword i do tej pory byłem przekonany, że Revolution nie zrobiło gry poniżej pewnego poziomu (nawet Kod da Vinci da się lubić), a tu mamy grę, której budżetowość wali po gałach niemal w każdej minucie gry. To dalej przyzwoita przygotówka, ale nie powinna nazywać się BS - można w sumie uznać, że to (bardzo) luźna adaptacja "Aniołów i demonów" Dana Browna. Generalnie polecam tylko największym fanom przygód Nico i George'a. Reszta powinna sobie odpuścić - dla swego dobra...
Zdaję sobie sprawę z tego, że to najbardziej kontrowersyjna część serii Broken Sword. Ale osobiście strasznie ją lubię! Grafika była kiedyś przepiękna, a i teraz patrzy się na nią z przyjemnością. Fabuła jest ciekawa, zagadki na poziomie. Ale przede wszystkim George i Nico są najlepiej zarysowani spośród całej pierwszej klasycznej trylogii. Mają znakomite onelinery, prowadzą błyskotliwe dialogi i naprawdę czuć, że między nimi faktycznie iskrzy! Sterowanie kiedyś było mordęgą, ale teraz zagrałem na padzie - i grało się zadziwiająco wygodnie. Zagadki ze skrzyniami a'la Sokoban dalej są i dalej jest ich dużo, ale ponieważ nie są jakieś szczególnie trudne, to w sumie za bardzo nie przeszkadzają. Skradanki to faktycznie najbardziej denerwująca część gry, ale takie były wtedy czasy i wydawało się, że to będzie przyszłość przygodówek. Generalnie nie rozumiem wiadra pomyj, które wylewają się na tę część. Czy dlatego, że wreszcie nie obrywa się chrześcijaństwu (jak w obu pierwszych częściach)? Nie sądzę - sugerowałoby to jakąś teorię spiskową. Ale nie wiem, co innego mogłoby stworzyć tak złą sławę tak świetnej grze... Jak POLECAM z całego serca!
Doskonała gra - bez dłużyzn, bez bezsensownych blokujących grę na godziny zagadek, a równocześnie bez traktowania gracza jak idioty, za to ze świetną grafiką, świetnymi postaciami i świetną historią. Trudno cokolwiek sensownego tu napisać - tu trzeba w to zagrać!
Pierwszy Broken Sword nie zestarzeje się nigdy: to śliczna, ręcznie rysowana, choć w niskiej rozdzielczości, grafika, to wygodne sterowanie, to wreszcie w maksymalnym stopniu wciągająca fabuła! I dopiero zagranie w Director's Cut uświadamia jej niewielkie wady, w tym przede wszystkim słabą jakość nagrań dialogowych. Dlatego po zagraniu w wersję DC nie widzę powodu, by wracać do oryginału: wszystko jest takie same, a równocześnie lepsze, w tym (choć wiem, że wielu się narażę) nagranie i głos Nico - pierwotnie brzmiała ona jak co najmniej pięćdziesięciolatka, teraz wreszcie jak młoda, atrakcyjna Francuska kobieta bez przerysowanego akcentu (który był zmorą wszystkich niemal postaci w wersji "nie-DC"). Szkoda tylko, że dodatkowe epizody Nico są tak krótkie, aż się prosi, by jej wątek był pociągnięty dalej (chociażby o przygotowania do "nocnej akcji" - ci co grają, będą wiedzieli, o co chodzi). To bezapelacyjnie jedna z pereł gier przygodo... Nie... To bezapelacyjnie jedna z pereł gier komputerowych! Nie sposób jej nie znać i uważać się za świadomego gracza! Polecam z całego serca!
Wiadomo, że Another World jest wybitną grą. To ewidentny top wszechczasów. Jedna z tych gier, w które naprawdę trzeba zagrać i w trakcie zabawy nie zaciska się zębów "bo przecież historię gamedevu trzeba znać". To gra, która do dziś potrafi wzruszyć swoim zakończeniem, oczarować zróżnicowanym gameplayem i ... wkurzyć niektórymi rozwiązaniami, które zmuszają do mozolnego powtarzania niektórych etapów. Nie inaczej jest i tym razem. W edycji wydanej z okazji na dwudziestoletnią rocznicę premiery gry. Przyznam, że nie przypominam sobie zbyt dużych różnic w stosunku do wydanej w naszym kraju na płycie edycji z okazji 15-lecia (z tym że tamta wersja była spolszczona - tj. menu i język, w którym komunikuje się z nami komputer w intrze). Tu koniecznie trzeba jednak dodać, że u najpopularniejszej konkurencji szalenie cieszą dodatki, które pochodzą z edycji 15-lecia, a które są całkowicie spolszczone, nieważne czy chodzi o film "making of...", czy artbook. Fajnie, że nie zapomniano o ich polskich wersjach. Ale i tak ABSOLUTNY MUS!
Do drugiej części Alien Shootera dodano to, czego brakowało (i to bardzo!) w jedynce: lepszą grafikę, urozmaiconych przeciwników i spójną fabułę. I co? Jest lepiej? Nie, nie jest. Jest - o dziwo nudniej i bardziej monotonie. Chyba przez prawdziwe hordy wrogów, przez które naprawdę trudno się przebić... I maksymalnie po godzinie zaczyna to bardzo mocno nużyć... Ale w rozsądnych dawkach... Może być... Takie 5/10.
Niby nic szczególnego. Marna grafika, słaba mechanika (nasz protagonista porusza się jak na łyżwach), tylko kilka rodzajów przeciwników... A równocześnie genialna rozrywka! Niemal prostacka, ale przecież odstresowuje jak mało co... Polecam!
