Jestem pod wielkm wrażeniem tego jak dobrze wyglądał BioShock w 2007 roku. Podwodne miasto Rapture zachwyciło mnie swoją architekturą w stylu art deco, połączoną z wnętrzami odwzorowującymi lata 50-te, wesołomiasteczkowymi automatami i obecnymi wszędzie dziwnymi maszynami. Podobał mi się balans pomiędzy hakowaniem, walką a eksploracją. Każdy z tych elementów został zrobiony po mistrzowsku. Potyczki w Bioshock są cudownie urozmaicone dzięki mnogości broni, rodzajów amunicji i obecności tzw. plazmidów. Jednym z nich jest telekineza, umożliwiająca podnoszenie przedmiotów i rzucanie nimi w przeciwników. Dodatkowo naszą postać możemy wzmocnić tonikami będącymi umiejętnościami pasywnymi. Jednym z najciekawszych elementów gry są starcia z Tatuśkami, których musimy pokonać jeżeli chcemy zdobyć punkty ADAM, potrzebne do zakupu nowych plazmidów i toników. Pełnią oni funkcję mini bossów strzegących małych siostrzyczek, z którymi związany jest pewien moralny dylemat, który przyjdzie nam rozstrzygnąć. W Bioshocku został zaimplementowany system robienia zdjęć przeciwnikom. Pozwala on na zbadanie wroga, co przekłada się na zadawanie im większych obrażeń. Bioshock to kolejna gra z gatunku Immersive Sim, która trafia do grona moich ulubionych tytułów. Jeżeli miałbym ją opisać w kilku słowach to byłoby to "szaleństwo w podwodnym teatrze".
Pomimo kiepskiego sterowania na klawiaturze (da się celować tylko w ośmiu kierunkach) jest to wyjątkowo udana platformówka. Przez pierwsze kilka godzin gracz uczy się mechanik gry i udoskonala sterowanie. Nasza postać stopniowo nabywa kolejne zdolności ułatwiające przemieszczanie się po mapie i walkę takie jak dash czy podwójny skok. Poznanie specyfiki ataków przeciwników również zajmuje trochę czasu. Starcia z bossami są naprawdę trudne, ich ataki są nieprzewidywalne, a wraz z traconym HP stają się coraz groźniejsze. Do tego dochodzi soulsowy brak możliwości zapisu gry i w ten sposób po śmierci musimy spędzić kilka minut na ponownym dojściu do bossa. Wizualnie gra prezentuje się cudownie. W otoczeniu można dostrzec wykorzystanie takich elementów jak korzenie, ludzkie nerwy, gęste korony drzew, strzępki grzybni, z kolei niektórzy bossowie przypominają mi istoty z anime Ergo Proxy. Muzyka też niczego sobie, ot plumkający w tle oniryczny ambient. Fabuła polega w skrócie na znalezieniu części niezbędnych do naprawy statku kosmicznego dla rozbitej na księżycu załogi. Nasz bohater to cicha, tajemnicza istota zdawkowo odpowiadająca na pytania rozbitków, skupiona bardziej na eksploracji niż budowaniu relacji międzyludzkich. Chociaż nie jest to gra tak znana jak Ori czy Hollow Knight, Ghost Song zapewnia kilkanaście godzin naprawdę przedniej zabawy.
Ponadczasowy tytuł wciągający tak samo jak za dawnych lat. Rozbudowa zamku, werbowanie jednostek, zbieranie surowców, odwiedzanie zagatkowych miejsc i oczywiście toczenie potyczek. Wokół tego między innymi toczy się rozgrywka w Heroes of Might and Magic. Formuła tej gry jest doskonała, jak już się w nią wkręci to ciężko się oderwać. Dla mnie będzie to zawsze gra kojarząca się z dzieciństwem i odkrywaniem magii gier komputerowych.
