Hitman: Codename 47

Reminds me of the times I was still in school, living with my mom, playing this with my buddies. Those were good times. I miss my friends.

...ale dziś już niegrywalny. A przynajmniej trzeba uzbroić się w dużą dozę cierpliwości i uporu. Niestety, pierwszy Hitman eksperymentował na praktycznie każdym poletku, a seria nie miała jeszcze ustalonej tożsamości. Stąd cała gra to jedna wielka metoda prób i błędów oraz wrzucania w rozgrywkę różnych pomysłów, które pewnie na papierze wyglądabyłby świetnie, ale w grze niekoniecznie. Gra jest bardzo archaiczna, pełna mechanik, które są niedzisiejsze i z których gry zrezygnowały na różnym etapie swojej historii. Przede wszystkim rozgrywka nie bierze jeńców. Mapę trzeba poznać skrupulatnie i dokładnie. Każde przejście misji wymaga wielokrotnego podejścia i uczenia się jej na pamięć (jeśli nie chcemy korzystać z poradników ofkorz :D). Każdy jeden najmniejszy błąd (a może nim być np. zbugowany oponent!) kończy się strzelaniną. Jeżeli więc chcemy przejść grę po cichu, to trzeba uzbroić się w duża dozę cierpliwości. Strasznie wkurza jednak brak zapisu. Dlatego przejście poziomu musi być po prostu perfekcyjne. Środkowe poziomy, te w dżungli, są dodatkowo bardzo kiepskie. Odbierają od klimatu serii i grając w nie naprawdę ma się wrażenie, jakby grało się w inną grę. No cóż, tak jak pisałem wcześniej... Gra szukała swojej tożsamości i eksperymentowała z konwencją na różne sposoby. Grę raczej trzeba potraktować jako lekcję historii. Zagranie w nią to zapoznanie się z początkami serii i z drogą, jaka przeszła, by ostatecznie odnaleźć swoją osobowość. Jeżeli jednak chcemy po prostu zagrać sobie w jakiegoś starszego Hitmana dla czystego funu, to proponuję zacząć przygodę od części trzeciej.

Hitman Codename 47 is an odd one to write about. On one hand, it created one of the best stealth franchises, and on the other, it's clunky, ugly, and the level design is rigid. If playing this game first without any knowledge of the sequels, then I could see a lot more enjoyment being had here. The biggest problem for Hitman fans wanting to experience or revisit this game is that so, so many quality of life improvements have been made over each iteration that going back to this game feels obtuse and frustrating. Let's talk about the level design, for one. If played before any other Hitman, this game plays like a stealth/action hybrid with some very strong puzzle elements (that can sometimes be way too ridiculous to get without some sort of walkthrough). It's a hassle, but it's a fun challenge. Now, if played after Hitman 2 and onwards, this feels like taking a big step backwards in terms of design. For one, this game didn't have the rating system of the later games, which really dampens repeat playthroughs. Levels often only have one "correct" way to silently assassinate a target, and it often involves heavily scripted story sequences that take control away from the player. Enemy AI has way too itchy of a trigger finger. One slight awkward move and the entire level is gunning for you. Instead of big open sandboxes, you mostly get linear levels with a few exceptions. It's easy to see how this turned into the greatness that was Contracts and Blood Money, but it's just hard to go backwards so far. Graphically, the game does look dated, but it isn't so bad that it's unplayable. The physics are as hilarious as ever, which lends some charm to the game. Voice acting is also pretty awful, but in a good way (think Resident Evil). Overall, you won't have a bad time with this game, but you'll almost assuredly have a frustrating one. Would I reccomend it? Maybe. It all depends on how much you can put up with mechanics that were improved exponentially in later entries.

Cześć pierwsza o naszym łysym zabójcy posiada wiele mechanik , które zostały zrealizowane lepiej w kolejnych częściach , warto zobaczyć jak wyglądała pierwsza część która jeszcze nie dokońca wie co chce robić . Największą bolączką tej gry jest brak zapisu gry , są niby punkty odrodzenia ale jeśli chcesz przejść misję po cichu to niestety po odrodzeniu przeciwnicy wciąż są zaalarmowani i wiedzą jak wyglądamy , przydaje się przy podejściu głośnym ale denerwuje skradaczy.Jeżeli chcesz zobaczyć początki hitmana mieć nieco lepiej dopracowane mechaniki i zapis zagraj w część trzecią , są tam najlepsze etapy z hitmena 1 odświeżone i z zapisem, plusem tej gry jest to , że niema kar za zabijanie strażników (za cywili są kary) więc można zabijać do woli.

This is the first Hitman game in the series, but I would only recommend playing it for nostalgia or if you really want to see where things started. The graphics have not aged well and the controls are difficult to work with. You're better off playing something later in the series.