Po grę sięgnąłem przytłoczony brakiem zimy, w nadziei na jakąś reperację, rekompensatę w postaci gęstego i magicznego klimatu. I choć w grze śnieg pojawia się dopiero na sam koniec, to gęsta atmosfera zapomnianych, oderwanych od rzeczywistości miasteczek, zupełnie mnie porwała. Wszystko to wydaje się tkwić głęboko w XIX wieku i tylko dzwoniący od czasu do czasu telefon przypomina, że bohaterka to prawniczka z Nowego Jorku i że gra toczy się już w XXI stuleciu. Jeśli nastawimy się na podróż po świecie, którego już nie ma, to wyciągniemy z gry naprawdę sporo. Ten zachwyt nastrojem, ciszą, dostojnością pół-żywych mechanizmów, pozwolił mi przymknąć oko na wady gry, do czego (do przymykania oczu) zachęcam kolejnych grających. Męczyć mogłyby animacje (każde wejście na schody, każde otwarcie drzwi, odbywa się za sprawą skryptu, przejmującego sterowanie nad postacią), męczyć może aktorstwo (polski dubbing, zaprawdę, robi krzywdę, ale powstał przecież kilkanaście lat temu, wtedy dublaże do gier traktowano tak, jak traktowano), albo schematyczność rozgrywki. Każdą zagadkę rozwiążemy tylko w taki sposób, jaki przewidzieli twórcy. Ale to ramy gatunkowe, na to narzekać nie można, zwłaszcza, że absurdalne zagadki i losowe klikanie we wszystkie przedmioty w celu trafienia na ten właściwy, praktycznie się nie zdarzają, do wszystkiego da się dojść - dłuższym albo krótszym kombinowaniem. Podsumowując: Syberia to jest nieco archaiczna, wciąż jednak pełna magii i nastroju podróż po zapomnianym świecie, z zagadkami, które raczej nie przeszkadzają, z ciekawymi (choć nieciekawie odegranymi) postaciami. Warto sięgnąć, warto zagrać, póki zima! Wrażenia, w dużej mierze, zależne będą od cierpliwości i nastawienia grającego. Ja jestem zadowolony.
To jest najpiękniejsza gra w jaką grałem! Trzy godziny przepięknego plastycznie i muzycznie widowiska, ciągłych zaskoczeń i zachwytów. Wszystko splecione pomysłową mechaniką i wyważonymi zagadkami - wszystko to zdaje się jedynie pretekstem do opowiadania o wszystkich tych kolorach - tak, że grę przechodziłem intuicyjnie, goniąc z ciekawości za tym, co będzie dalej i zachwycając się co chwila, bo GRIS zaskakuje na całej długości. Nie pojawiły się żadne przeszkody, wyzwania polegały na wyczuciu wpisanych w grę mechanik. Przechodzi się przez nią płynnie, jednocześnie ciesząc się z pomysłowości twórców w wypełnianiu gry coraz to nowymi mechanikami, tak, żeby gracz na całej długości miał poczucie świeżego doświadczenia. Jutro od rana podpinam się pod TV i przechodzę jeszcze raz. Może dwa, tak żeby się do syta nacieszyć! Gorąco polecam wszystkim rozmiłowanym w estetyce i pięknie! Gra na kilka przejść.
