Coraz trudniej przejść mi obok wielu niesprawiedliwych opinii na temat CP2077. Można by pomyśleć, że poza piłką, kuchnią, polityką Polacy stali się specjalistami od fizyki gier komputerowych, kodowania i generalnie tworzenia złożonych gier RPG. Odnoszę również wrażenie, że gra wywołuje w tłumie konieczność wypowiedzenia się, ponieważ na każdym wątku dotyczącym CP2077 mamy wysyp opinii osób, które po raz pierwszy postanowiły się wypowiedzieć na temat tej konkretnej gry, mimo że wcześniej głosu nie zabierały. Ot, taki fenomen, CP2077 dał wszystkim „wszczep recenzenta”. Ciekawe zjawisko. Ja pamiętam czasy, kiedy piksel na ekranie mógł oznaczać więcej niż najbardziej złożona grafika w jakimś tam GTA, CALLofDUTY czy innym Asasynie. Łatwiej mi jest zatem docenić kunszt pomysłu i pracy włożony w tą grę. Z perspektywy doświadczeń widzę również, że nie tylko CP2077 padło ofiarą za słabych konsol gasnącej generacji. Na świeżo mam ograne SW Fallen Order i tam bez mała co godzinę konsola mi się wywalała, lub pojawiały się inne bugi niszczące imersję. Trudno więc winić twórców za słabość sprzętu. Ja jednak jestem jednak graczem świadomym i na dwuletnim laptopie gamingowym nie ustawiam ULTRA, tylko cieszę się mega wyglądającymi ustawieniami ŚREDNIMI, dzięki czemu nie wywalam mi kompa w kosmos. Jeżeli ktoś na starej farelce odpala nową grę to się nie dziwie, że ma bug na bugu. No, ale do rzeczy... Błędów niewiele (i to przy tym całym jazgocie publiki, że same bugi na bugach) – wersja PC. Kierowanie pojazdem ok, strzelanie świetne. Rozwój postaci, satysfakcjonujący, świat – przepastny, zabawa przednia. Fabuła jak dotąd na najwyższym poziomie i tego właśnie od CDP oczekiwałem. Nie głupiego latania za NPC, strzelania do policji i rozwalania wszystkiego wokół siebie i robieniu innych głupot. Esencją, dobrej gry zawsze pozostanie fabuła, akcja emocje i tu to wszystko jest. Ufff musiałem … CDP świetna robota, genialna gra gratuluje dziękuje i czekam na więcej :)
Rok 1962, jedna teczka, agent i proste zadanie, które bardzo szybko okazuje się czymś więcej niż zwykłym transportem dokumentów. Jako Wiliam Carter wpadamy w sam środek bezprecedensowych wydarzeń związanych z inwazją OBCYCH i stajemy wraz z innymi ocalałymi do nierównej walki. Swoją recenzję zaczynam od najmocniejszej strony gry The Bureau, od fabuły. Wartkość przedstawionych w początkowej fazie gry zdarzeń sprawia, że grę chce się ukończyć. Charyzmatyczne postacie, ciekawe zwroty akcji oraz klimat lat 60', sprawiają że kolejne misje wykonuje się z dużą dozą chęci poznania kontynuacji perypetii bohaterów i tytułowego biura. Fabuła to jedno, inną spraną jest mechanika i tu rzeczy mają się troszkę gorzej. Gra przeszła przez tak zwane „piekło deweloperskie” i kilkakrotnie zmieniały się założenia, w zakresie czym ta gra ma być – i to niestety widać. W grze pojawia się wiele aktywności, jednak żadna z nich nie jest wystarczająco rozbudowana. Wszystkie mechaniki są muśnięte i bardzo szybko się eksploatują, stając się zbędnymi dla przebiegu rozgrywki. Najlepszym przykładem, który mógłbym tu przytoczyć to kwestia plecaków. Dają one perki do efektywności walki, ale tak naprawdę tylko w pierwszej fazie gry sprawdzałem, na co one wpływają. Grając na najwyższym poziomie trudności, taka kwestia powinna mieć niebagatelne znaczenie. Innym drobnym zaniedbaniem ze strony twórców była znikoma ilość ludzkiej broni. The Bureau to poprawna trzecio osobowa strzelanka z systemem osłon, o bardzo dobrej fabule S-F. Kiepska gra taktyczna i słaby RPG, dający złudne poczucie różnorodności. Podczas gry bardzo szybko dochodzimy do schematu działań, które stosujemy podczas każdej potyczki, co bezlitośnie pokazuje, czym ta gra nie jest. Trzeba jednak nadmienić, że strzela się całkiem przyjemnie. Za co odejmuje gwiazdki: słabo rozbudowane mechaniki gry, sporadyczne kiepskiej jakości tekstury, powtarzalność podczas późniejszych potyczek z przeciwnikami, mała różnorodność na tle ambicji.
