Niby twórcy dają nowy pustynny region, dobrze osadzony w świecie Warhammera... Niby jest tu jakaś fabuła do poznania... Niby są nowi przeciwnicy... Tylko całość jest krótka i niesatysfakcjonująca. Podobnie jak w przypadku podstawowej wersji gry: był tu potencjał na coś fajnego, ale nie został on wykorzystany.
Warhammer: Chaosbane to średnia gra, ale ten dodatek jest spoko: fajna klimatyczna klasa postaci z dość ciekawą mechaniką przełączania między atakami dystansowymi i bezpośrednimi. Jeśli komuś podobała się podstawka, to śmiało może sięgnąć po to DLC.
Świat Warhammera jest wymarzonym tłem dla gry z gatunku hack'n'slash. Tu sprawdza się doskonale, tym bardziej, że twórcy fajnie go odwzorowali. Jednak oprawa jest, niestety, jedynym dopracowanym aspektem gry. Wszystko inne: od fabuły, przez mechaniki walki i eksploracji po rozwój postaci jest niedoszlifowane. Widać, że twórcy mieli jakiś pomysł, starali się często zrobić coś oryginalnego, jednak zabrakło im czasu/pieniędzy/chęci żeby to dopracować. I tak powstała gra średnia. Fan Warhammera, czy ktoś, kto szuka hack'n'slasha żeby wieczorkiem dla odstresowania przez pół godzinki pozabijać potworki ma szansę dobrze się w niej bawić. Jednak na tle innych przedstawicieli gatunku ten tytuł nie błyszczy. A szkoda, bo mógłby.
Seven Kingdoms II był pierwszym RTSem w jakiego zagrałem w życiu i tytuł ten wywarł na mnie wielkie wrażenie. Do dziś pamiętam pierwszą moją partię w tej grze, stoczoną na komputerze przyjaciela: jaką frakcję wtedy wybrałem i jak nią przegrałem. A było to ćwierć wieku temu! Tak rozpoczęła się moja miłość do gatunku strategii czasu rzeczywistego, który do dziś jest moim ulubionym. Dla odświeżania sobie takich gier warto mieć konto na GOGu. A czy to dobra gra, kiedy nie patrzy się na nią przez pryzmat nostalgii? Nie wiem :) Nie umiem zostawić mojej miłości dla tego tytułu z boku i silić się na "obiektywną" ocenę. Widzę wady i rozwiązania, które nie zestarzały się najlepiej. Ale jest w tej grze coś staroszkolengo - takie podejście, zakładające, że nie balans jest najważniejszy, a stworzenie wrażenia, że rządzi się imperium; nie tempo rozgrywki, a pozostawienie graczowi czasu do zaplanowania strategicznych decyzji... Ale to bajdurzenie starego, przepełnionego nostalgią fana, dla którego to była i jest ważna gra :)
Gra ma niepowtarzalny klimat. Zagadki nie są bardzo trudne, ale ich rozwiązywanie jest satysfakcjonujące. Fajny tytuł na 1-2 wieczory.
Czy warto - tak. Czy trzeba znać wcześniejsze części serii - nie.
Gra mechaniką przypominająca tą zabawkę dla najmłodszych - takie pudełka z z otworami różnych kształtów, do której wrzuca się pasujące klocki...
Gra dla ludzi, którzy po przejściu Fallout: Nev Vegas pomyśleli: "Ale to było fajne, zagrałbym w coś podobnego". Można się czepiać, że tu czy tam widać, że budżet nie był z tych najwyższych, że retrofuturystyczna oprawa, uzasadniona w Falloucie, tu nie bardzo pasuje... Nie można tej grze jednak odmówić, że pod wieloma względami jest bardziej falloutowa niż nowe Fallouty :)
Kultowy główny bohater, fabuła przeplatająca ciężkie wojenne motywy z totalnie odjechanymi pomysłami, rozgrywka w starym stylu - z apteczkami i brakiem możliwości szybkiego zapisu w dowolnym momencie, oraz smaczki jak postacie mówiące po polsku, gdy akcja dzieje się na terenie Polski. I choć gra ma drobne problemy z poziomem trudności w kilku miejscach, to całość jest jest zostawia dobre wrażenie i zapada w pamięć. Warto.
Mechanika rozwoju postaci wzięta z Diablo II i grafika bardziej bajkowa niż w Diablo III. Do tego znalezione części ekwipunku wyglądają na każdej klasie tak samo (w Diablo elementy ekwipunku magicznie zmieniają wygląd, by dopasować się do stylówki bohatera, który je nosi). No i najważniejsze - przeciwników sieka naprawdę przyjemnie! Tak przyjemnie, że żadna fabuła nie jest potrzebna by tą przyjemność uzasadniać. Toteż twórcy na pisanie historii poświęcili nie więcej niż jedno przedpołudnie. Słowem: fajna gra. Polecam.
