A Plague Tale: Innocence to gra netuzinkowa. Jej główną osią fabularną jest relacja 15-letniej Amicii z jej młodszym, 5-letnim bratem Hugo. Historia została świetnie przedstawiona i napisana, a dialogi, mimo dość prostej budowy, nie są przesadnie sztampowe. Umiejscowienie gry w czasach inkwizycji także podniosło walory zarówno fabularne jak i wizualne produkcji. Nie da się jednak ukryć, że daleko tej grze do wybitnej. Przede wszystkim na każdym kroku czuć tutaj niski budżet - od często drewnianych animacji po ekstremalnie korytarze poziomy. To, co zasługuje natomiast na ogromną pochwałę to wręcz fenomenalna gra aktorska Charlotte McBurney wcielającej się w Amicię oraz Logana Hannan podkładającego głoś Hugo. Aż ciężko było mi uwierzyć w to, że fantastyczny francuski akcent nie wynika z ich natywnego języka, którym natomiast jest angielski! Brawa dla młodych aktorów. Na uznanie zasługuje także świetna i klimatyczna ścieżka dźwiękowa. Jest oszczędna, a jednocześnie buduje fenomenalny klimat. Jak dla mnie gra zasługuje na mocne 7/10. Jest stosunkowo krótka (mi przejście zajęło około 12 godzin bez zbierania wszystkich znajdziek), mimo to treściwa. Zdecydowanie warto się nią zainteresować, gdyż to wspaniały przykład gry zbudowanej na bazie oryginalnego i ciekawego pomysłu w dobie setek produkcji kopiuj/wklej.
Swoją przygodę z grami Metro zacząłem zaraz po premierze oryginału, czyli Metro 2033. Przyciągnęła mnie fenomenalnym klimatem, fantastycznym designem lokacji i ciekawym gameplayem. Następnie przyszło Last Light, która w zasadzie była rozwinięciem pierwszej części. Ten sam świetny klimat, lepiej poprowadzona historia i fajni bohaterowie. W końcu, gdy Exodus trafił na GOG-a, nie wahałem się. Zakupiłem grę z dodatkami i wsiąkłem na 40 godzin. Niestety, Exodus nie ma już tego zatęchłego, klaustrofobicznego klimatu jak w przypadku dwóch pierwszy części. Fakt, lokacje są pięknie zaprojektowane z mnóstwem detali, jednak otwarte przestrzenie to nie to samo, co walące się i zalane tunele metra. To jednak nie wszystko. W grze istnieją te same błędy, które prześladują pierwsze części. Koślawe i sztywne dialogi, problemy z udźwiękowieniem, drewniane animacje i cała masa bugów. Widać, że niewielkie studia starało się stworzyć prawdziwą grę AAA z mnóstwem ciekawych rozwiązań. Przy tym wszystkim jednak Exodus stracił sporo ze swojego charakteru pierwowzorów, do tego zyskał nowe błędy. Najgorszy był jednak ostatnie DLC, Sam's Story. Zakończenie wyjęte rodem z typowym strzelanek początku lat 2000, gdzie w ostatnich sekwencjach wybija się setki, a nawet tysiące przeciwników. Przeciągające się lokacje i ogromne ilości nudnych dialogów zwyczajnie mnie wymęczyły. W całej grze zdecydowanie zabrakło odpowiedniego wyważenia i zbalansowania. Może w następnych częściach twórcy postarają się o lepiej napisaną historię i lepszy projekt świata przedstawionego. Mimo wszystko jest to solidny tytuł, a nawet wręcz obowiązkowy dla fanów postapo.
I never was an RPG type. Not long after I've first time played Baldur's Gate games (back in 2016) I absolutely fell in love in them. So I've decided to play this one. And oh boi it was a wild ride. For my emotions I mean. There is few games that force you to rethink who you are and what you are doing in your life. This one is prime example of such games. Gameplay maybe aged, but topic is still relevant and if you are emotional type, like I am, this is a must-play-title.
I've first played this game on my friends PC soon after release. Now its almost 20 years after and I'm still playing it with my fiancée every few weeks. We are spending like whole evenings playing od random maps, listening to rock music from the internet radio, drinking beer and eating pizza. This game haven't aged one bit.
Lata temu pierwsza odsłona serii Mafia z głównym bohaterem o imieniu Thomas Angelo całkowicie mnie oczarowała. Jej klimat, postacie poboczne i poprowadzona historia była czymś niezwykłym nawet jak na współczesne czasy. Kontynuację tej wybitnej gry przeszedłem jednak dopiero niedawno dzięki promocji na GoGu. I cóż, tak jak lata temu historia Tommy'iego złamała mi serce tak teraz historia Vito i Joe'go ponownie je złamała. Pod względem technicznym Mafia 2 ma swoje lata i nie ma co ukrywać że jest inaczej, nie wygląda jednak źle. Brakuje tekstów w wysokiej rozdzielczości czy bardziej zaawansowanych animacji jednak klimat ameryki lat 50 zeszłego wieku nadrabia te niedoskonałości z nawiązką. Po przejściu głównego wątku i paru misji w DLC mam jednak wrażenie, że potencjał gry nie został dostatecznie dobrze wykorzystany. Wspaniale zaprojektowane i różnorodne miasto aż prosi się o przynajmniej dwukrotnie dłuższą historię i aktywności poboczne. Tak czy siak, grę oceniam na mocne 4/5.
