Klasyka. I miłość.
Parunastoletni chłopiec wraca z lasu pod wieczór po niemal całodnipwej eskapadzie spędzonej między drzewami, krzakami i wyobraźnią. Ale to nie koniec przygody, zaraz, na leciwym już pececie bedzie ona kontynuowana z najbliższymi tego czasu przyjaciółmi... W zasadzie mółbym mówić o Robin Hoodzie: Legendzie Shearwood w samych superlatywach. Ta recenzja jest w 100 % subiektywna. I nie żaluję żadnego słowa. Żadnej minuty. Żadnego kliknięcia. Zalety: 1. Cudowna grafika zachwycająca geniuszem prostoty w tamtych czasach - karty graficzne to abstrakcja? Spoko! Damy Wam tło rysowane ko=unsztem zegarmistrza w ogromnej wówczas rodzielczości, 2. Planowanie i komendy - jarałem się jak Szeryf na widom Marion gdy dane mi było bawić się w stratego i tysiąckrotnie poprawiac grę by przejsć jej fragment jeszcze idealniej, 3. Ukochane postacie znane z książek, opracowań legend i filmów, 4. Bekrwawe uciszanie wrogów nagradzane statystyką w menu! (niestety jedna z misji ma rozlokowane zwłoki na drodze jeszcze przed rozgrywką przezco nie da sie mieć 100% pacyfizmu, JEDYNA wada), 5. Ścieżka dżwiekowa, którą słysze do dziś gdy wchodze do lasu opodal domu, 6. Point%kill? O nie... Nie tymn razem. namachaj się i wyznacz kierunek każdego ciosu, a co! 7. Wiele pomysłowych i zabanych sposobó na anichilację wrogów (podstaw piwo, rzuć sakwą by ich skłócić, lub pszczelim ulem by zająć na chwilę), ... i wiele, wiele więcej. Podpisuję się rękoma i nogami. Mateusz.
