Choć nie gram zbyt często w VNki, tak the Sin Collector uwiódł mnie od początku do końca. Na początku myślałem, że ogrom świata i nazewnictwo będą czymś, przez co niezaznajomionym z twórczością Michała Gołkowskiego trudno będzie przebrnąć. Nie mogłem się jednak bardziej mylić. Gracz wprowadzany jest w świat stopniowo, a pierwsza sekwencja służy jako swoisty tutorial do postapokaliptycznej rzeczywistości sprowadzonej przez mściwą, ale konsekwentną Górę. Ogromnym plusem są w grze kwestie postaci i opisy. Chylę czoła narrative designerom za wplecenie do wypowiedzi słów i zwrotów używanych na co dzień oraz easter eggów i odniesień (masy, na każdym kroku), ale jednak zachowujących klimat świata przedstawionego. Artwok plansz i ich różnorodność, też zasługują na dużą pochwałę, bo świetnie obrazowały poszczególne sceny w fabule - choć tutaj momentami miałem wrażenie, że nie zaszkodziłoby dodać kilku dodatkowych screenów, jako że te czasami się powtarzały. Duży plus za mnogość wyborów w grze pozwalających na prowadzenie fabuły na swój sposób. Mimo że VNki nie zostawiają zbyt dużego pola do popisu game designerom (w końcu gra polega na czytaniu, zagłębieniu się w świat i dokonywaniu wyborów), tak w the Sin Collector widać było, że od strony mechanicznej stoją ludzie, którzy wiedzą, co robią. Zależne od scen SFXy, klimatyczny ambient muzyczny (i sam soundtrack), wygaszające się postaci w dialogach - to wszystko robiło robotę i chcę więcej! A na ten moment nie pozostaje nic innego jak tylko ograć grę ponownie, tym razem dokonując zgoła innych wyborów.
