Ori and the Blind Forest to dla mnie jedna z tych gier, które zostają w pamięci na długo po napisach końcowych. Zaczyna się jak piękna bajka, ale szybko okazuje się opowieścią o stracie, nadziei i współczuciu. Zaskoczyło mnie, jak mocno można przeżywać historię, w której nie padają prawie żadne słowa. Świat Nibel jest cudownie zaprojektowany — każdy zakątek tętni życiem, a muzyka i animacje tworzą niesamowity klimat. Z początku wygląda jak kolejna ładna platformówka, ale im dalej, tym bardziej gra wymaga łączenia wszystkich nabytych umiejętności — Bash, Dash, Stomp, Kuro’s Feather… Wszystkie one okazują się niezbędne, zwłaszcza na późniejszych etapach gry. Fabuła rozwija się subtelnie, aż w pewnym momencie zaczynasz się zastanawiać, gdzie naprawdę leży granica między dobrem a złem. Każda postać ma swoją własną motywację. Zakończenie jest pełne emocji i pokazuje, że współczucie potrafi odwrócić los całego świata. Ukończyłem grę w 11 godzin, ginąc ok. 340 razy (i ani trochę tego nie żałuję 😅). Każdy powrót do wcześniej odwiedzonych lokacji dawał poczucie odkrywania czegoś nowego. Ori to dla mnie doświadczenie porównywalne z pierwszym kontaktem z Hollow Knightem — pełne magii, melancholii i satysfakcji. Polecam każdemu, kto lubi gry piękne nie tylko wizualnie, ale też emocjonalnie.
