Na mój gust pozytywne opinie na temat tej gry są mocno przesadzone. Owszem, Oxenfree jest ładnie zrealizowane, utrzymuje swój klimat tajemniczości i nerwowości cały czas, do pewnego stopnia potrafi wciągnąć. Tak naprawdę jednak dialogi są - w moim odczuciu - pretensjonalne i bohaterowie albo rzucają same banały, albo popadają w jakieś nadęte tony. Cała tajemnica okazuje się być również jedną wielką sztampą i obstawać będę przy tym, że twórcy poszli w tej kwestii na łatwiznę. Było parę momentów podnoszących ciśnienie, budzących zainteresowanie. To jednak słodkie krople w morzu, które pozostaje słone i nie zachęca, by przebywać w nim dłużej niż to konieczne. Oxenfree to trochę wydmuszka, którą można traktować bardziej jako ciekawostkę niż tytuł, który wyryje się mocniej w sercu i pamięci.
Sunless Sea to gra strasznie wymagająca, dla osób cierpliwych i gotowych poświęcić godziny na poznawanie mechaniki gry, jej zawiłości i wewnętrznej logiki, ale gdy już się w to nieco wgryziemy to oczaruje bez granic. Porywa minimalistyczną, ale klimatyczną muzyką, a przede wszystkim przepiękną grafiką. Z ekranu wylewa się nastrój lovecraftowskich opowieści, podsycony niepokojem, a jednocześnie pragnieniem, aby sprawdzić co jest ten kawałeczek dalej. Nie przeczę, że sama nie byłam dotąd w stanie ukończyć gry, bo tak bardzo zanurzam się we wszelkich nadarzających się interakcjach, że po pewnym czasie i tak potrzebuję odstawienia od gry, ale za każdym razem z równym zapałem powracam do odkrywania kolejnych niespodzianek i tajemnic zatopionego świata. Tak, niejednokrotnie poirytowana wychodziłam z gry, bo wielogodzinne starania potrafią posypać się przez jakieś niefortunne losowe zdarzenie, a poziom trudności potrafi skutecznie hamować chęć do ryzyka, co znacznie spowalnia postępy. Kiedy już jednak oswoiłam się ze specyfiką gry, jej kaprysami, byłam w stanie wyciągnąć z niej niesamowicie wiele. Do Sunless Sea można powracać non stop i stale poznawać krainę na nowo, ale próg wejścia z pewnością zniechęci sporą liczbę graczy.
Przyciągnęła mnie stylistyka i pewne wizualne skojarzenia z fenomenalnym "Ori and the Blind Forest", ale się zawiodłam. Gra opiera się wyłącznie na pomyśle zmiany pór roku, ale totalnie nie rozwija swojego potencjału. Zadania opierają się na bardzo prostej mechanice i są dziecinnie proste, a przez swoją powtarzalność bardzo szybko się nużą. Być może gra spodobałaby się młodszemu pokoleniu, bo syci oko widokami, ale wieloletni gracze raczej nie znajdą tutaj niczego powalającego.
Hotline Miami wymaga sporo zręczności, nieraz i cierpliwości, ale satysfakcja z prucia do przeciwników jest niezrównana i potrafi wynagrodzić poprzedzające sukces dziesiątki zgonów. To jak płynnie nasz bohater może przechodzić ze spluwą w dłoni z jednego pomieszczenia do drugiego, kładąc wszystkich napotykanych po drodze wrogów potrafi dostarczyć niewypowiedzanie wiele radości (?). Strzelanie nie byłoby tak przyjemne, gdyby nie energiczna i wpadająca w ucho muzyka. Zresztą, siłą Hotline Miami jest nie tylko jego wyjątkowa grywalność, bo klimat lat 80., sympatyczna (o ile tak ją można nazwać) pikseloza sprawiają, że ten tytuł naprawdę się wyróżnia. Tu po prostu wszystko świetnie ze sobą współpracuje. Nie ma się co oszukiwać, że fabuła odgrywa tutaj główną rolę, ale oddać należy, że tajemnica spowijająca naszego bohatera, sporadyczne rozmowy z osobami z maskami zwierząt na twarzy, dziwne telefony wprawić mogą w niezłą konsternację i podsycają mimowolnie ciekawość odnośnie tego, o co w tej całej nawalance tak naprawdę chodzi. Czy za tym stoi coś głębszego? A może to tylko chore wizje i nie ma potrzeby dorabiania filozofii do zwykłego machania pistoletem? Tak czy inaczej, ta sieczka jest przednia.
