Wing Commander™ 1+2

Excellent: history, soundtrack and graphics. Playing Wing Commander with my cousin as copilot (keyboard) was one of the best gaming experiences I ever had. I hope The Secret Missions add-on will come soon.

If you like Space Sims, you probably already know Wing Commander. If you don't, then you should look into it, because this realy is the stuff of Legend. Even if the gameplay has aged a bit, the story itself is worth one or two playthroughs. Pity they didn't seem to include the four expansions, as they are preety rare and probably most of the players (even the older ones) hadn't had the opportunity to try them out. Even though it was kind of a missed opportunity, don't let it keep you from buying this wonderful games.

Wing Commander 1 started it all for me in my passion for space combat simulators, it was THE game I always enjoyed playing with no limit to the number of playthroughs I would complete for the sole purpose of flying the glorious A-14 Raptor. However to my dismay I had always wanted to go further: Playing all the other Wing Commanders, but with every rig I owned they would never work, leaving me only with Wing Commander 1. This changes it as it includes Vengeance of the Kilrathi, my dream is finally in motion and I certainly hope that it presses on with more WC titles entering the catalogue!

Finally I can buy Wing Commander 1 and 2 without paying Collector-Prices on ebay! Both games are absolute classics and i hope, that GOG will release the other Wing Commander-Games as well. Maybe if enough people buy them here, there will be a Wing Commander 6?^^

WC1 Granie to tortura, a wszystko przez techniczne problemy. Nie da się tu ustawić DOSBoxa optymalnie. Albo pokaz slajdów, albo gra chodzi zbyt szybko. Tak to wyglądało w dniu premiery, ale wtedy dla takiej grafiki i epickości 5 fpsów było ok. Dziś to nie przejdzie, a wielkie piksele tylko utrudniają rozeznanie w akcji. Tylko to wszystko jest bez znaczenia. Ja się nie dziwię, że WC stał się klasyką i wszyscy od niego zrzynali. Fabuła jest prosta, bez zwrotów akcji i pełna stereotypowych postaci, ale fakt, że rozmawiamy z nimi w barze, cele misji przedstawiono jako odprawy, jest tablica wyników, awanse i medale (otrzymywane podczas ceremonii a jakże!) powodują mocną imersję. Sam fakt, że przegranie misji nie kończy gry jest nowatorski i ambitny, trzeba tylko przeżyć np. katapultując się i możemy trafić na ścieżkę złego zakończenia. A to, że same latanie jest dość kłopotliwe? Ja nawet na padzie jakoś sobie radzę i bawię się świetnie, choć bywa ciężko. WC2 Tu problemów technicznych znacznie mniej. Trzon rozgrywki pozostał niezmieniony, samo latanie jest równie dobre. To typowy sequel: nowe statki, wrogowie, mniej pól asteroidów. Największa zmiana to całkowite podporządkowanie fabule. Koniec z rozmowami w barze, awansów i medali, wszystko toczy się w ramach historii. Historii nieco naiwnej, pełnej nieprawdopodobieństw i wciąż rasowo-stereotypowej, ale w 1991 roku nawet w przygodówkach i RPGach nie można było liczyć na więcej, a co dopiero w space-simie! Cut-scenki pojawiają się także w trakcje misji, co może skutkować np. zmianą celów. Niestety mało kto w WC1 chciał przegrywać i system porażek został uproszczony, są alternatywy, ale bez wielkich konsekwencji. Jak dla mnie świetny następca wybitnej gry. Ja polecam oryginał. Poczucie ciągłego rozwoju przemawia do mnie bardziej niż rozbudowana fabuła. I to pomimo technicznych zgrzytów. Choć obie są z innej epoki to prawdziwe klasyki! Ps. Nie grałem w żadne dodatki, ale że są trudniejsze niż podstawki, spasowałem.