Długie zimowe wieczory....tak, można by się rzucić w wir wspomnień i otchłań tych momentów gdy biegałem po dachach Florencji lub przemierzałem bezkresne tereny Nom Heraklejon - jednak najbardziej zimowe wieczory spędziłem stojąc na południowym klifie Kaer Mvire wdychając chłodna bryzę. Gdy przywołam w mej pamięci te wspomnienia, kości aż skrzypią, plecy łamią a serce wyrywa się z piersi krzycząc "CHCĘ DO BEAUCLAIR". Tam moje stare ciało spocznie u boku mej ukochanej, a zimowy wieczory zawsze będą gorące..... Wybieram Wiedźmina 3 z DLC Krewi i wino...

Proszę pozwólcie mej skołatane duszy przekonać się tym pięknym uczuciu....
#MyWinterGame

Na pewno będzie to gra Diablo z dodatkiem Hellfire. Zostańcie na chwilę i posłuchajcie dlaczego tak uważam. W oczekiwaniu na ciepłą wiosnę dobrze będzie uratować po raz kolejny osadę Tristram z opresji ogrzewając się w piekielnym ogniu walcząc z samym Diablo. Nie zapomnijmy także o rozgrzewce i odpowiedniej formie ćwiczeń fizycznych wymachując toporem lub mieczem podczas przebijania się przez kolejne hordy potworów. Tylko Diablo zapewni nam sentymentalny powrót do początków serii i rozgrzeje w zimowe mroźne wieczory.

Byłaby to The Settlers: Heritage of Kings. O ironio jest to jedna z najbardziej nielubianych odsłon serii, ale dla mnie ma ona znaczenie wyjątkowe - była to pierwsza tak "nowoczesna" gra, której nie mogłam wtedy odpalić na swoim szczenięcym pececie, musiałam grać w nią na laptopie mamy. Przeskok z Wolfensteina 3D, Jazz Jackrabbita 2 czy nawet Wormsów na taką grafikę, oraz z poprzedniej części the Settlers na tak rozbudowaną był niesamowity. Dostałam Heritage of Kings w wersji pudełkowej w roku premiery pod choinkę będąc jeszcze dzieciakiem, do tej pory pamiętam zapach świeżo odpakowanego z folii pudełka z grą. Muzyka w produkcji, ta niesamowita jak na serię, pierwszy raz prawdziwie trójwymiarowa grafika, efekty pogodowe i prześwietny nastrój - to wszystko sprawiło, że z ogromną nostalgią wspominam tą część i jest ona chyba, zaraz po pierwszej, ulubioną częścią serii.

Wszyscy wspominają Wiedźmina 3 i tak, jest to wspaniała gra, właśnie gram po raz pierwszy, ale to jednak nie Gothic 1. Z Wiedźminem spędzę setki godzin (uwielbiam gry, książki i serial), ale to do Gothica będę wracał do końca życia z łezką w oku! ;)

Wiedzmin 3

Poprostu zapierajace dech w piersiach arcydzielo.

Pozdrawiam GOG i czekam na kwiecien :)

Może więc @ponczo_ nam tu coś wyjaśni? Czy np. można opisać grę w którą by się chciało zagrać zamiast tej ulubionej?

Spędzać wieczory z ulubioną grą? No to Gothic, no i Pan Paweł, wróć Pan Bezimienny :D A jeśli mamy pozostać przy zimowych klimatach to chodźmy zapolować na lodowego smoka, który zbezcześcił Nowy Obóz i pokazać mu gdzie rrrrakiiii ziiiiiimują, okeeeeej? Tylko trzymajmy się z dala od tych świrów z sekty i ich Bóstwa (if you now what I mean ( ͡° ͜ʖ ͡°)) A na koniec możemy przemierzać niesamowite ziemie Nordmaru i odwiedzić funfli z Klanu Młota, Wilka i Ognia no i nie można zapomnieć aby po drodzę wpaść w odwiedziny do klasztoru wypić małą ryżówkę z Miltenem przy okazji.

No to jak będzie. robimy interes?

Może teraz nie gram zbyt często, mam małe dzieci , ale nie zapomnę tych zimowych wieczorów z grą/ grami Icewind Dale. Lubię gry w takiej konwencji, widok z góry, lokacje pełne detali, możliwość wyboru towarzyszy i ich kreowanie. Dla wielu ta seria nie jest tak dobra jak BG. Dla mnie jest świetna, wymagająca. Zabiera w zimową podróż do Zapomnianych Krain. Inkantacje czarów w „starożytnym” języku. Zdobywanie ich. Zimowe bezdroża, Chahopek, Cmentarzysko Bohaterów, Mnisi, „Diabelskie” rodzeństwo. Grałem każdą klasą w różnych możliwych kombinacjach. Prowadziłem notatki, zbierałem, kolekcjonowałem, czarowałem. Nie słuchałem porad typu: weź 3 Wojowników, Kapłana do leczenia itp. Grałem (i nadal tak gram - jak znajdę czas) tak jak lubię, może niezbyt skutecznie, ale dla mnie liczy się artyzm, klimat, różnorodność, nonkonformizm. Piękne chwile.
Ps. Dodałbym jeszcze Neverwinter Nights.

#MyWinterGame Zagrałbym w Talos Principle.W grze jest dużo ciekawych zagadek,gracz musi być kreatywny żeby je rozwiązać.Potrzeba sporo czasu żeby przejść gre na 100%,zależy kto gra ale na pewno łatwo nie jest.W grze możemy się poruszać po poziomach przedstawiających wszystkie pory roku.Ogólnie gra jest spokojna i relaksująca nie ma tam walki.Fabuła jest przedstawiona na wiele sposobów.W szczegóły nie wchodzę bo zepsułbym zabawe czytającym.Gra ma moim zdaniem bardzo dobrą muzykę,dopasowaną do wyglądu poziomu w grze.Dzwięki też są ok.Mi pasują,ale to kwestia gustu.Ogólnie sama rozgrywka jest dopracowana i raczej nic nie powinno w grze drażnić.
Grafika to kwestia gustu.Fajną opcją jest możliwość ustwienia różnych filtrów kolorów.
Jeśli ktoś grał np w portal i go nie znudził to polecam.

#MyWinterGame

Gdy za oknem panują ciemności a prognozy zapowiadają nadejście zimy, jedynym rozsądnym wyborem wydaje się "Diablo". Przemawia za tym wiele rzeczowych argumentów:
* w razie intensywnych opadów śniegu schodzenie na coraz niższe poziomy lochów będzie możliwe bez względu na przejezdność dróg i zaskoczenie drogowców
* ciepło wspomnień i nostalgii oraz temperatura starć z demonami powinna częściowo kompensować zimowe chłody
* dodatkowo należy się spodziewać, że będzie nam coraz cieplej wraz ze zbliżaniem się do dna piekieł
* przygoda jest dość długa, więc jeśli uprzemy się ukończyć ją przed powrotem do pracy, może to pozytywnie wpłynąć na długość zimowego urlopu/ferii
* a gdyby się okazało, że w międzyczasie zima zaatakowała na całego, broń i artefakty zebrane w podziemiach oraz dobrze opanowany fireball mogą znacząco ułatwić wydostanie się spod śniegu i lodu

Mam problem z konkursami tego typu, bo jak już raz się wkręcę, to potem nie mogę zatrzymać procesu w głowie, który ciągle wraca do walki z podjętym wyzwaniem ;))

#MyWinterGame

Święta! Kochane moje! Wyście są jak zdrowie!
Ile was trzeba cenić, niebawem się dowiem,
Bo już koniec. Dziś piękność tę z jejże cudami
Widzę i opisuję, bo tęsknię za wami!

Tymczasem, GOG-u, nieś mą duszę utęsknioną
W przyszłość oddaną replikantom i neonom,
Do tych zaułków mrocznych, do ulic zatłoczonych
Gęsto w plan Los Angeles zaplecionych.

Do tych taksówek lotnych, do mgieł mega-polis,
jej barw świetlistych i deszczowych ulic,
Gdzie androidy śnią o elektrycznych owcach
a replikantów szukam ja - Blade Runner - łowca.

- Do diabła z tą zimą! Trzeci dzień siedzimy w tej karczmie! Odludzie jakich mało! Niech mnie bogowie Zapomnianych Krain, przecież Wrota Baldura są tuż przed nami! Gdzie on się podział!? Za chwilę musimy ruszać, a drużyna nie jest zebrana!

Czas mijał, wieczory długie ciągnęły się niemiłosiernie, a młody bohater powoli rósł w siłę, zdobywając po drodze nowych przyjaciół, pokonując wspólnie przeciwności losu. Nasi towarzysze parli do przodu nieustannie kierując się do wypełnienia swego losu - w końcu to dziecię Bhaala przewodził tej drużynie.

- I jak? Będzie dobrze? - zapytał.
- Pewnie. Nie ma to jak przeżyć na nowo tę przygodę. A potem jeszcze raz i jeszcze raz i kolejny raz. Wrota Baldura. - odpowiedział.
- Niech tak będzie.

Kolejne święta bez śniegu za nami. W moim regionie zima od lat jest łagodna, więc z utęskieniem wracam wspomnieniami do czasów dzieciństwa, gdy bawiłem się z kolegami w śnieżnym puchu. Lepienie bawłwana, jazda na sankach, budowanie iglo - dzisiejsze dzieci nie wiedzą jaka to była frajda, bo śnieg widzą jedynie przez kilka dni w roku lub wcale.
Za oknem szaro-buro, nastrój ponury, nie chce się nigdzie wychodzić. W długie, ciemne wieczory, jak ten, najlepiej dla mnie jest zanurzyć się w rozgrywce mroźnego świata "Frostpunk'a". W tej grze jest śnieg, którego teraz mi brakuje, a ciężki klimat i trudne moralnie decyzje świetnie wpisują się w moje przygnębione samopoczucie, do którego doprowadza mnie ta pogoda.
#MyWinterGame

#MyWinterGame.

Wieczory długie, zimy nie ma, więc najlepiej posiedzieć przy komputerze. Przy grze zacnej - bo Baldur's Gate. Dobry, klasyczny rpg, którego polecam dawkować w dużych ilościach tylko i wyłącznie w polskiej wersji z pamiętnymi słowami Piotra Fronczewskiego "przed wyruszeniem w drogę, należy zebrać drużynę", co przypomina mi jak brat gdy gdzieś wychodził musiał mnie zabierać ze sobą :)